نوشته هایی با طعم کتاب

همه جا سبز

این جا برگ و برگچه هایی هَست به حجمِ سبزِ اشتیاق ؛ که صبح ها بارور می شوندْ وشبها به خــواب  و پرسه

 در خیالِ آدمی و آدمیّتْ. از این جا که حرف می زنم ساعتهای کاری پُر ،پَر و پیمان هست ، قراردادها

 پیمانی نیست . رسما” علامتِ سوالی در حین ورود به کار زده می شود و آداب و رســومش

 تا انتهای کـــار رسمی ست . از کجایِ این راهِ ســــبز بنویسم که پیچ هایش

تند نیست ، مستقیمِ خالص ، بی دودِ مطـــــــلقْ که پرسمان هست

که اسمش را  می گـــذارم ” اندیشه ” .این جا آبادیِ‌اندیشه

آبــاد به خوانش ، دانش ، بیــنش وکوشــــش

قابش می گیرم سفید با روبــانی قرمزْ

 این ســرایِ‌سرتاسر سبزرا

که هستی را و معمّای هستی را

علاوه می کند و حاصل جمعش را از روزهایی که

به بطالت گذشته کسر می کندوپایه ی یک زنده گی شورانگیز را

 آغاز می بخشدْ که حالضــــرب ضربانِ افکار و اذهانِ آدمیزاد  در مقیاسی

 خوانا به ابعادِ حافظه هستْ.که اندیشه؛اندیشه می آورد و وامدارِ طلوعِ افکاری نو به شکل

و حـالتی موزونْ تر است وَ چه قدر باید از عمر آدمی بگذرد که جلویِ فراموشی را  بگیرداین بیماری

که در جهل ریشه دارد و جهالت:نامِ رسمی ترو مرجعَشْ .و چه قدر باید از عمر آدمی بگذرد که ریشه کن کندَشْ !

 حـــداقل درمان ، که بیماری ها را باید درمـــان کرد ،که جان را باید بیمه کرد که اندیشــه “بیمه یِ نابِ عصرِجهالتْ” که

خواندن ، که سرودن،که نوشتن از اونوشتنْ.تنتان بیمه ی فصل ، بیــمه ی ســـال با اندیشه ی کتابْ  راســـتی تا یادمان نرفته ؛

برسـانید سلاممان را به اوّلیـــن کتابِ دمِ دسـتی تان و آن پروانـــه ی نشسته رویِ شــــانه هاتانْ و لبخندِ نقش بسته روی لب هاتانْ

 

 حقیقت

دَستم را بگـــــیر چه مــــن این راه را پیــــــموده ام وَ حقـــــیقـت را می دانَـــــم ”  از بـــزرگ مــــــردی “

دســـت ِ عقلم را ترجیحا” ؛ دست ِ دلم را ! پیرمــردها دو گـــــــــوش دارَنْدو هــــزار چشم ِ‌بیناو یــک دل ‌با صــــــفا.باصفا را در

گُفت و شنود با هر انسانی که تجربه ی زنده گانی اش را کتاب کرده می بینَم.پیرمردها یا بهتر استْ  بگویَمْ پیرسالان

سرگرمی ِ کتابی شان کمی مـــات شُده وهات  نیست ؛ چون پاره های شب در خاموشی می پِلِکَد رادیوی ِ

خانه شـــــــان امّا بازِ باز است ؛ گوش دادن را باب کرده اند و شــــنیدن را.موســـیقی ِ‌آب .

 تنفّس ِ زمــــــان ِ فرّار . غلظت ِ‌سکوتْ را پسندیده اندْ و آرامش ِ سالهای ِ‌قبل را

  که با کتــــابْ تمرین کرده بودندْ هم اکنون خواهـــانند فقط بشــــنوند و گوش

 دهَنــــدجــــــوان سالان که هنوز مانده تا نیمه ی عُــــمرشان .چشم و

 دلِ کــــتابی شان  زنــجیر نیست رو به اوضـــاع ِ پویــــائیـــست .

 اشتهای ِ‌زایدالوصفی در خوردنْ،خریدن وخواندن ِ یار ِ خاموشِ

غار نشین دارند و در خوراک ِ‌سفرشان ؛ این یار،

تهِ چمدانشان. مَجازالعُقَلا را نسبت می دَهَم

به برخـــی هاشان که دارند نِت را زیادی

 می چَرخَنْدْ.کوچک سالان مشقِ شبشان

 را به زور، منفعتِ روزهاشان

در بازی ست و هَم بازی

و لَج بازی .دنیا را دید

 بزنیم ؛ بارورانه تَر :

کدام گروه نیازمندِ

 دستگیریست !

کتابْ دســتِ

 کدامین گروه

 دست به دست

شود و باور

کردنی

تر!

انتخاب با شما !

نویسنده: مینا شاکری

وبلاگ مداد کوچک

مشخصات استناددهی به این مقاله
نویسنده‌(ها):	مجله ی کتابدار ۲.۰
عنوان مقاله:	نوشته هایی با طعم کتاب
عنوان مجله:	کتابدار ۲.۰ – (عنوان لاتین: Kitābdār-i 2.0)
دوره مجله(Vol):	۲
شماره مجله(Issue):	۳
سال(Year):	۱۳۹۵
شناسه دیجیتال(DOI):
لینک کوتاه:	http://lib2mag.ir/4857